Vorige week heb ik officieel de beroepsbrief uit Beilen-Hijken-Hooghalen ontvangen. Inmiddels heb ik, zoals zondag is afgekondigd, het beroep aangenomen. Dat lijkt misschien wat snel, maar achter de schermen hadden er al wat ontmoetingen plaatsgevonden. De beroepsbrief was nu dus meer het sluitstuk dan het beginpunt van het denkproces.
Er valt veel over te zeggen, maar dat laat zich samenvatten in dat het niet eenvoudig was om te knoop door te hakken. Op dit moment is het WK atletiek gaande en bij het zien van de estafette moest ik denken aan het predikantenbestaan.
Bij een estafette lopen vier lopers elk een ronde van 400 meter. Ze geven alles wat ze hebben en dan geven ze het stokje door aan de volgende loper die dan zijn ronde mag gaan lopen. Op dat doorgeven van het stokje wordt getraind: dat mag niet misgaan. Je moet niet te vroeg loslaten, maar ook niet te lang vasthouden. Als predikant loop je ook een soort ronde in de gemeente, dat doe je naar je beste kunnen. Maar dan komt er ook een moment dat je het stokje een keer moet doorgeven. Alleen weet je niet precies hoe lang de ronde is en train je in de opleiding ook niet op het doorgeven.
Dat is een weg van zoeken en gebed: niet te lang vasthouden, niet te vroeg loslaten. Ik ben tot de overtuiging gekomen dat dit het moment is om het stokje hier in Genderen door te geven. Dat blijft een spannend moment. Maar in deze dingen mogen we erop vertrouwen dat het uiteindelijk God is die Zijn kerk leidt in Genderen, Beilen en waar dan ook.
Voorlopig nog een hartelijke groet vanaf de Kerkstraat,
Ds. L.W. (Lucias) de Haan