“Wie op de HEERE vertrouwen, zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar voor altijd blijft. Rondom Jeruzalem zijn bergen, zo is de HEERE rondom Zijn volk, van nu aan tot in eeuwigheid.” Psalm 125: 1, 2
Midden in de vakantietijd lezen we op deze plek een reislied. Voor velen hoort reizen bij de vakantie: een onderbreking van het dagelijkse leven, er even uit, thuiskomen met verhalen en nieuwe herinneringen. Pelgrims gingen ook op reis, maar niet om vakantie te vieren. Pelgrims reisden naar Jeruzalem om de grote feesten te vieren en God te aanbidden. Zo’n reis was ook een onderbreking van het dagelijkse leven, even liet je de sores en zorgen voor wat ze waren om naar Jeruzalem te gaan. Om daar ook zelf op adem te komen, bemoedigd weer huiswaarts te keren, met misschien wel een nieuw licht op wat je daar had achtergelaten.
Psalm 125 is een van de ‘liederen hamaäloth’, de Psalmen 120 tot en met 134. Pelgrimsliederen, of in een meer letterlijke vertaling: liederen van de opgang. Opgang, omdat de reis naar Jeruzalem een reis omhoog is: Jeruzalem ligt op de berg Sion. Wat moet dat een bijzonder gevoel zijn geweest. Dagen onderweg en dan komt de Sion in zicht. Dáár ben je naar onderweg. Onderweg zing je er al over met elkaar. Zingen vol verlangen, om de reis vol te houden, of op de terugweg om de ervaring vast te houden. (Dat is hoe muziek nog steeds werkt!)
In Jeruzalem op de berg Sion komt alles bij elkaar. Het is meer dan een toeristische trekpleister of een geografisch hoogtepunt. Het is de hoofdstad van het koninkrijk, het herinnert aan het koningschap van David en zijn huis. Meer nog is het de plek die de HEERE heeft verkozen, het is de Godsstad. Deze plek herinnert er aan dat God regeert (denk aan o.a. Psalm 99). In het hart van de stad staat de tempel. God is overal, en toch dichterbij God dan hier kon je als gelovige Israëliet niet komen. Als de berg Sion in zicht komt zal de pelgrim aan deze dingen hebben gedacht.
Dan gebeurt er iets wonderlijks in Psalm 125. De gelovige wordt hier vergeleken met de berg Sion! De focus verschuift van de koning, de Heere en de tempel naar de gelovige. Wie op de HEERE vertrouwen zijn als de berg Sion: stevig, tot in eeuwigheid onwankelbaar. Dat is nogal iets om van een mens te zeggen. Een mens is vluchtig, wankelt wel met regelmaat, twijfelt en faalt…
De crux zit in het woord ‘vertrouwen’. Wie op de HEERE vertrouwen, díe zijn als de berg Sion. Niet degene die op zichzelf vertrouwt (lees Psalm 10) – diegene wankelt. De gelovige haalt zijn stevigheid uit het vertrouwen op God, dát maakt dat hij stevig staat. Daarin zit een belangrijk punt.
Jeruzalem ligt op een berg en dat geeft een relatief gunstige positie. Bij een aanval moet de vijand eerst door het dal en dat maakt de stad goed te verdedigen. De veiligheid van de stad heeft daarom niet alleen met de eigen plek te maken, maar ook met wat er omheen ligt. Psalm 125: rondom Jeruzalem zijn bergen, zo is de Heere rondom zijn volk. Beschermend omringend, en dat geeft Jeruzalem kracht en sterkte. Dus ja: Sion is onwankelbaar, eeuwig, maar niet uit zichzelf – maar omdat de HEERE rondom is. Daar mag je op vertrouwen.
Psalm 125 gaat over sterk en stevig zijn, omdat je vertrouwt op wat buiten jezelf ligt. Wij zijn vaak geneigd om in onszelf te zoeken. Dat lijkt ook wel vaak de norm te zijn: “sterk in je schoenen staan” is een veelgehoorde en positief gewaarderde uitdrukking. En misschien verlang je wel naar een “rotsvast geloof”. Voor je het weet zoek je daarvoor de grond in jezelf: als ik nu eens dit of dat, dan… Maar de stevigheid die je in jezelf vindt is altijd van korte duur. Het vloertje blijkt te dun, het fundament niet stevig genoeg. Psalm 125 herinnert ons: vastigheid vind je buiten jezelf – in vertrouwen op de HEERE!
De berg Sion staat nog steeds, maar op de berg is veel gebeurd in Jeruzalem: ingenomen en verwoest. En toch… Het is ook de stad waar Jezus heeft rondgewandeld, gepredikt, is veroordeeld en buiten de poort gekruisigd. Maar waar ook het goede nieuws heeft geklonken: Hij leeft! Jezus heeft de machten van zonde, kwaad en dood overwonnen. Wij mogen onze zaligheid buiten onszelf zoeken en in vinden in het volbrachte werk van Jezus Christus. Zoals de pelgrims het dagelijks leven onderbraken om naar Jeruzalem te reizen en daar bemoedigd weer vandaan te komen, hebben wij het nodig steeds weer bij de voet van het kruis te komen. Daar opent zich een nieuw perspectief op het leven en het zicht op nieuw Jeruzalem.